Het ijs is glad onder mijn voeten
laat witte strepen zien onder mijn schaatsen
het geluid van krakend ijs
zakt langzaam in mijn oren
de wind blaast tranen op mijn wangen
en mijn mijn oren kleuren rood
We groeten elkaar
want wie nu rijdt
doet het graag
en weet
dit kan maar even
De witte gloed, van bevroren water
kleurt de planten wit en grijs
mijn voeten kreunen
en mijn enkels
Langzaam maar zeker
komt het ritme in mijn slagen
mijn rug draagt het gewicht
van de tijd mee
het hoofd leeg
en straks nog meer
maar we gaan
nog lang niet naar huis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten