Met opgeheven handen
staat zij tussen hemel en aarde
Niet wankel maar bitter
de tranen die ze spaarde
Stelt zij tentoon
aan een eenzaam publiek
Ze is het gewoon
dus ze deelt de tragiek
Zo bitter en zoet
smaakte nimmer haar zonden
Ze heeft ze betaald
hij heeft ze gevonden
Gespelen als hout
van een meiboom in winter
Bleek pijn toch voldoende
zij voedde de splinter
Maar nimmer en nooit
wordt zij stervend begraven
Zij loopt of ze kruipt
maar zijn veilige haven
Daar waar hij is
is het levend begin
Daar zal zij sterven
daar slaapt zij in
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten