Over de smalle wegen trekken grote wolken hoog in de lucht
Ze pakken zich samen en voeden de zucht
Ze laten de wandelaar steeds in de waan
De zon te laten komen, nog wel weg te gaan
Maar in stilte van wind laten zij zich verleiden
en laten de zon echt de weg niet verblijden
Met dikke druppels spoelen zij dan
weg van de weg wat weg spoelen kan
En met ogen geknepen baan ik me mijn weg
en geen mens die meer luistert naar woorden die ik zeg
Ik schuil onder bomen en speel met een plant
Realiseer me geluk heb je zelf in de hand
Dus recht ik mijn rug en vervolg ik mijn pad
En dan word ik nat, maar soms heb je dat.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten