Soms doet zelfs ademhalen pijn
lijken woorden als spelden
door je huid te prikken
terwijl natte druppels
je koortsige huid verleiden
om nog warmer te worden
Armen die als lappenpoppen
langs je zijden vallen
terwijl je benen
onwillekeurig een nieuwe dans verzinnen
terwijl je dwingend graag
wilt blijven staan
Iedere gedachte laat gaten na
in emotie dan wel hoofd
Woorden rollen doelloos van mijn tong
verzandden in een vergeten dal
Zwetend omarm ik de laatste resten
die ik vond
van wat ik ooit mijzelf noemde
flink weggetrapt onder een bank
of gepropt achter de boekenkast
die te zwaar was om te verplaatsen
Tussen mijn vingers hou ik de moed
die ik ooit had
om te stoppen met waar ik ging
Maar als leven pijn gaat doen
lijkt elk zuchtje wind
een storm te worden
en ga ik liggen om mezelf
te beschermen tegen
de storm die in mij woedt
Steek nog een hand uit
die onbegrepen de laatste zandkorrels weg voelt glijden
Ooit zou het wel beter worden
Nu is enkel een leeg glas
voor het aangezicht van hen die de woestijn hebben overleefd.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten