Ik draai mijn blonde lokken om mijn vinger
krullen die weerbarstig om mijn blauwe ogen springen
ik kijk je aan
met open blik de wereld in
Niets schijnt te deren
dat wat er onder het gelaat zit
Een purperen vlek
broos en vol pijn
verborgen onder een glimlach die niets minder zegt
dan het gaat goed, hoe is het met jou
Daar niemand weten wil dat wat je eigenlijk zegt
Ik draai mijn blonde krullen in een staart
zodat mijn blauwe ogen weerbarstig de wereld in kijken
kijk me aan
met open blik mijn ogen in
Niets is wat het lijkt
onder elke boodschap schuilt een lading
een zwarte boodschap
open en vol venijn
onder een zachte deken die de woorden vervormt
zachte heelmeesters, maken stinkende wonden
Daar niemand hoort wat ik werkelijk zeg
Ik draai mijn hoofd de wind tegemoet
Mijn blonde krullen spelen een spel met de wind
blaas me weg
met gesloten ogen huil ik
alles is wat het was
er staat niets meer geschreven dan wat ik zei
een groot gat
stinkend als rottend vlees
geen woorden meer die bedekken wat ik voel
Boos ben ik niet, niet eens verdriet
Niemand hoeft mij te horen ik ben er zelf
Uiteindelijk
heeft elke waarheid twee kanten
niets is wat het lijkt
alles is wat het is
Je kunt het draaien, spelen, horen, gillen, schrijven, wezen, zijn
Maar uiteindelijk
is het de waarheid die het dichtste ligt
bij wat men waarheid vindt
de waarheid die het wint.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten