In het zwart sluit in mijn ogen
de nacht lijkt dikker deze nacht
wellicht mijn onvermogen
maar hij is zwaarder dan verwacht
Als een deken heeft hij mijn lichaam omsloten
beklemmend als een steen op mijn hart
Met mijn ogen gesloten
zo duidelijk verward
Omdat de lente ging en zomer niet wilde komen
sta ik koud in de herfst op mijn sokken
verloren in vergane dromen
t is tijd om uit te klokken
Alsof de winter, zonder gene,alles mee nam
licht, lucht, warmte, enkel kou
en onverwacht zo sluipend aankwam
in de restjes vond ik jou
Het is alsof je me omsluit als een warme deken
veilig tegen regenwolken, donderbuien, onvermogen
Ik heb nog over het randje gekeken
Maar dit keer, schijnt het echt te mogen.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten